Apostolstwo Pomocy Duszom Czyścowym

Opiekun: ks. Piotr
Spotkania: OSTATNI PONIEDZIAŁEK MIESIĄCA PO MSZY ŚW. WIECZOROWEJ

1. APDC jest zorganizowaną formą apostolstwa Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych, które zostało założone przez bł. Honorata Koźmińskiego i Matkę Wandę Olędzką w 1889 roku w Zakroczymiu.
APDC powstało jako odpowiedź na liczne prośby kierowane do Zgromadzenia Sióstr ze strony osób świeckich, zainteresowanych współpracą w zakresie naszego charyzmatu. Zgromadzenie rozeznało tę sytuację jako nowy znak czasu i nowe wezwanie apostolskie. Decyzja o podjęciu tej formy apostolskiej działalności Zgromadzenia zapadła w roku 1983. Dwa lata później (1985) przyjęto dla niej nazwę: Apostolskie Dzieło Pomocy dla Czyśćca. Znalazło to następnie odzwierciedlenie w Konstytucjach Zgromadzenia, zatwierdzonych przez Stolicę Apostolską, które stanowią prawną podstawę jego istnienia. Pierwsi członkowie włączyli się formalnie do Dzieła w 1985 r.
Od 1 stycznia 2011 przyjęto nową nazwę: Apostolstwo Pomocy Duszom Czyśćcowym (APDC).

2. Członkowie APDC stanowią duchową rodzinę Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych. Dniem szczególnej wzajemnej łączności między członkami APDC i Siostrami jest każdy poniedziałek. Siostry w tym dniu modlą się w intencji wszystkich członków zarówno żyjących, jak i zmarłych, członkowie zaś modlą się za siostry i o nowe powołania do Zgromadzenia.
Okazją do zapoznania się ze Zgromadzeniem jest kontakt listowy, mailowy oraz bezpośredni zwłaszcza podczas rekolekcji czy dni skupienia organizowanych dla członków Apostolstwa, a także odwiedzin Centrum APDC. Osobą odpowiedzialną za APDC na terenie Polski i poza jej granicami jest jedna z sióstr Zgromadzenia, która w jego imieniu współpracuje z członkami Apostolstwa i zajmuje się ich formacją.

3. APDC podąża za światłem Słowa Bożego. Papież Benedykt XVI napisał, że „Odnowa Kościoła dokonuje się także przez świadectwo, jakie dają życiem wierzący: chrześcijanie są faktycznie powołani, aby przez samo swoje istnienie w świecie ukazywali blask Słowa prawdy, jakie pozostawił nam Pan Jezus” (PF, 6). Słowem Bożym, które najwyraźniej uwidacznia się przez działalność Apostolstwa jest Jezusowe orędzie o zmartwychwstaniu i życiu wiecznym dla wierzących w Niego. Członkowie APDC przez swoje powołanie do niesienia pomocy duszom czyśćcowym są apostołami wiary w nieśmiertelność duszy, w możliwość oczyszczenia po śmierci, w zmartwychwstanie i życie wieczne. Modlitwą, postawą troski o niebo dla zmarłego, zachętą do przebaczenia zmarłemu jego przewinień głoszą, że Jezus jest zmartwychwstaniem i życiem. Kto w Niego wierzy, nawet jeśliby umarł będzie żył. Kto żyje i wierzy w Chrystusa Pana nie umrze na wieki. (por. J 11, 25-26).
Członkowie APDC są jak aniołowie, którzy pytali płaczącą przy grobie Marię Magdalenę: Czemu płaczesz? Kogo szukasz? Dlaczego szukasz żyjącego wśród umarłych? Nie ma go tu – on żyje! (por. J 20,13; Łk 24, 5-6). W ten sposób realizują przesłanie zawarte w historii uczniów zmierzających do Emaus – w historii, którą Papieska Rada ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji przytacza jako modelową w sposobie przeżywania wiary i dzielenia się nią z innymi (por. Żyć Rokiem Wiary. Program duszpasterski, s. 135-140). Członkowie Apostolstwa przybliżają się, jak Jezus, do tych, którzy dotknięci stratą ukochanej osoby, rozżaleni i rozczarowani oddalają się od źródła nadziei w zmartwychwstanie i życie. Nie pocieszają ich na siłę, ale podążają drogą ich smutku, pytają o powód bólu, aby z miłością wsłuchać się najpierw w serce drugiego człowieka, wczuć się w jego doświadczenie straty, aby następnie ogłosić Ewangelię Chrystusową, Ewangelię dobrą jak chleb łamany w czasie wieczerzy i dający poznać obecność Pana.
Ponadto członkowie APDC są ludźmi ewangelicznych błogosławieństw (por. Mt 5, 3-11), którzy troszczą się o czystość serca, modlą się w cichości, w pokorze czynią miłosierdzie, znoszą cierpliwie niedogodności życia, choroby, smutki czy inne cierpienia, aby w zjednoczeniu z Odkupieńczą Ofiarą Jezusa, przez ręce Maryi Pośredniczki łask, ofiarować to wszystko Ojcu Miłosierdzia w intencji zmarłych poddanych oczyszczeniu (por. Statut APDC I, 4; III, 2).
W Pierwszych Ustawach Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek bł. Honorat Koźmiński, pisząc o charyzmacie wspomagania dusz czyśćcowych, przytoczył perykopę z Ewangelii wg św. Jana o paralityku, który ponad trzydzieści lat czekał na kogoś, kto pomoże mu zanurzyć się w uzdrawiających wodach sadzawki (por. J 5, 1-9). Gdy Jezus pochyla się nad nim, słyszy znamienną skargę „Panie, nie mam człowieka”. Słyszy skargę chorego pozostającego w ogromnej niemocy uczynienia czegokolwiek dla siebie samego. Dla Sióstr Wspomożycielek i dla członków Apostolstwa ów paralityk to obraz zmarłych cierpiących w czyśćcu, czekających na oczyszczające zanurzenie w zdroju Bożego miłosierdzia, do którego mogą ich przybliżyć modlitwy, ofiary i uczynki miłosierdzia ludzi żyjących.

4. APDC zakorzenione w nauczaniu Kościoła katolickiego. Papieska Rada ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji podkreśla w Programie duszpasterskim na Rok Wiary, że „chrześcijańskie powołanie ze swej natury jest wezwaniem do apostolstwa” (Żyć Rokiem Wiary. s. 134). Członkowie APDC w miarę możliwości zabiegają o pozyskiwanie nowych osób, które chciałyby zaangażować się w niesienie pomocy duszom czyśćcowym. Dzięki temu powstają kolejne grupy parafialne, które przez swoją działalność przyczyniają się do uwrażliwienia wiernych na konieczność troski o niebo dla siebie i dla swoich bliskich. Misja APDC jest głęboko zakorzeniona w nauczaniu Kościoła katolickiego i wiernie podąża za jego wskazaniami, unikając szukania nadzwyczajnych, często niebezpiecznych dla życia duchowego doświadczeń ze światem zmarłych. Podstawą zaangażowania na rzecz niesienia pomocy duszom czyśćcowym jest prawda wiary o istnieniu czyśćca sformułowana na soborach: Lyońskim, Florenckim i Trydenckim, prawda wiary mówiąca o duchowej komunii świętych w niebie, zmarłych poddanych oczyszczeniu i żyjących na ziemi oraz o wzajemnej wymianie dóbr duchowych między nimi, o której jest mowa w dokumentach soboru Watykańskiego II (Lumen Gentium, 49-51). Dodatkowym wsparciem w wiernym kroczeniu drogą wiary i dawaniu świadectwa o życiu wiecznym jest przynależność do duchowej rodziny Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek, które od 125 lat realizuje w Kościele charyzmat wspomagania zmarłych cierpiących w czyśćcu na podstawie Konstytucji zatwierdzonych przez Stolicę Apostolską.

ZADANIA CZŁONKÓW APOSTOLATU POMOCY DUSZOM CZYŚĆOWYM

Sobór Watykański II przypomniał, że wszyscy chrześcijanie jakiegokolwiek stanu i zawodu powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałości miłości, czyli do świętości. (por KK 40) Przez sakrament chrztu świętego zostaliśmy wszczepieni w Chrystusa, otrzymaliśmy godność dzieci Bożych i zaczyn świętości jako dar i zadanie. Powołanie do świętości mamy urzeczywistniać w całym naszym życiu, zgodnie z tym, co mówi św. Paweł: „Albowiem wolą Bożą jest uświęcenie wasze” (1 Tes 4,3). Dążenie zatem do świętości nie jest czymś nadzwyczajnym, ale normalną drogą dla wszystkich wyznawców Chrystusa.

Dawcą świętości jest sam Bóg, który swoją łaską nieustannie nas wspomaga i uzdalnia do wypełniania Jego świętej woli. Z naszej strony mamy nieustannie podejmować wysiłek, aby na ten dar Boży odpowiadać. Jednym z podstawowych warunków dążenia do świętości jest trwanie w łasce uświęcającej, przez którą jednoczymy się z Chrystusem oraz ustawiczna troska o rozwój życia wewnętrznego.

Mając to na uwadze członkowie APDC korzystają z pomocy, jakie ofiaruje nam Kościół, a przede wszystkim:

przystępują regularnie do sakramentów świętych, zwłaszcza do sakramentu pojednania, w którym doświadczamy przebaczającej miłości miłosiernego Jezusa oraz Eucharystii, która jest źródłem uświęcenia,
czytają i rozważają Pismo Święte,
prowadzą życie modlitwy,
okazują czynną miłość bliźniego,
korzystają z innych dostępnych środków, które pomagają im do trwania w łasce Bożej i rozwoju życia duchowego.

Wspomagają zmarłych poddanych oczyszczeniu

Jedna z prawd naszej wiary mówi o tym, że wszyscy wierni chrześcijanie, a więc ci, którzy pielgrzymują jeszcze na ziemi, zmarli, którzy oczyszczają się ze skutków grzechów, oraz ci, którzy cieszą się już szczęściem nieba, stanowią wspólnotę w Chrystusie i łączą się w jeden Kościół. Sobór Watykański II na nowo przypomniał, że łączność pielgrzymów z tymi braćmi, którzy zasnęli w pokoju Chrystusowym, według nieustannej wiary Kościoła, umacnia się jeszcze dzięki wzajemnemu udzielaniu sobie dóbr duchowych. (por. KK 49) Kościół pielgrzymujący, od samego początku czcił pamięć zmarłych i nauczał że „święta i zbawienna jest myśl modlić się za umarłych, aby byli od grzechów uwolnieni”. (por. 2 Mch 12,46)

Członkowie APDC, solidarni z braćmi, którzy przekroczyli już próg śmierci i są zjednoczeni z nimi w miłości Chrystusa, okazują bratnią pomoc tym z pośród nich, którzy są jeszcze w stanie oczyszczenia. W ich intencji modlą się i ofiarują za nich uczynki miłości. Starają się patrzeć zarówno na życie jak i na śmierć z perspektywy wiary w życie wieczne, pamiętając, że „w życiu i w śmierci należymy do Pana” (Rz 14,8). Pierwszym krokiem do okazania pomocy zmarłym jest przebaczenie im wszelkiego wyrządzonego zła. Członkowie Apostolstwa, w miarę swoich możliwości, o ile zaistnieje taka potrzeba, starają się zachęcić zainteresowane osoby do przebaczenia zmarłemu wszystkich krzywd i uraz.

Ponadto:

odmawiają codziennie dowolną modlitwę za zmarłych
w ich intencji ofiarują codzienne trudy, wynikające z obowiązków stanu, zawodu, a także doznane przykrości, cierpienia itp.
w miarę możliwości zamawiają Msze święte za zmarłych lub przynajmniej starają się ofiarować za nich swoje uczestnictwo w Eucharystii.
w intencji zmarłych, poddanych oczyszczeniu, ofiarują dobre uczynki, jałmużnę, odpusty, uczynki pokutne.

Decydującym czynnikiem kiedy i jak pomagać tym, którzy sobie już pomóc nie mogą, będzie zawsze miłość. To ona pobudza do tego, aby wszystko co składa się na szarą codzienność naszego życia przemienić w uczynek miłosierdzia. Dlatego należy podkreślić w tym miejscu, że niedopełnienie czegoś w związku ze wspomaganiem zmarłych cierpiących w czyśćcu nie powoduje obciążenia naszego sumienia grzechem.

Odmawiają Akt codziennego ofiarowania

Wielu członków APDC należy do różnych stowarzyszeń, ruchów, grup modlitewnych, gdzie zobowiązani są do odmawiania konkretnych modlitw. W przypadku APDC nie tyle chodzi o mnożenie modlitw, ale o wewnętrzną postawę, o wzbudzanie odpowiedniej intencji. Wyraża to Akt codziennego ofiarowania za dusze czyśćcowe, umieszczony na Pamiątce włączenia do Apostolstwa. Codzienne odmawianie go jest również wyrazem łączności z wszystkimi pozostałymi członkami APDC. Tekst Aktu jest zamieszczony w Aneksie.

Należy podkreślić, że Akt codziennego ofiarowania w żaden sposób nie kłóci się z innymi aktami oddania np. Niepokalanemu Sercu NMP czy Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Niezależnie od ofiarowania za dusze czyśćcowe naszymi modlitwami czy ofiarami możemy objąć także ludzi żyjących ponieważ zmarli korzystają tylko z wartości oczyszczającej naszych modlitw trudów i cierpień. Wszystkie inne dobra duchowe z nimi związane możemy uczynić darem dla samych siebie, jak i dla innych osób żyjących, będących w jakiejś konkretnej potrzebie.

Modlitewną pamięcią członkowie APDC obejmują także konających, gdyż jak wiemy, ostateczny los człowieka na całą wieczność rozstrzyga się w chwili śmierci. O duszę człowieka w tym decydującym momencie zabiega również szatan, chcąc umierającego pozbawić ufności w Boże miłosierdzie lub ją przynajmniej osłabić. Każdego dnia umiera wiele tysięcy ludzi, którzy nie myśleli o tym, że będzie to ostatni dzień ich życia na ziemi. Śmierć jest dla nich zaskoczeniem i nie są odpowiednio przygotowani na spotkanie z Panem Bogiem. Potrzebują naszej modlitwy wstawienniczej, aby na wzór skruszonego łotra w ostatnim momencie życia uznali swój grzech, okazali żal i oddali się w ręce miłosiernego Boga. Świadectwo wartości modlitwy wstawienniczej za konających przekazała w swoim Dzienniczku św. s. Faustyna Kowalska. Członkowie APDC modlą się za konających, żeby w tej ostatniej chwili nawrócili się, bo gdy trafią do czyśćca znajdą tam drogę do nieba. Chociaż będzie ona wiodła przez bolesne oczyszczenie, to ostatecznie doprowadzi zmarłego do uszczęśliwiającej wieczności. Między innymi to miała też na myśli bł. Maria od Opatrzności, Patronka APDC, gdy mówiła, że jej celem jest jedną ręką wyciągać ludzi z piekła, żeby drugą zanurzyć ich w oczyszczającej miłości Boga.

Troszczą się o rozwój Apostolstwa

Członkowie, którzy w wierze odkryli wartość i piękno apostolstwa na rzecz dusz czyśćcowych, nie tylko sami wspomagają zmarłych poddanych oczyszczeniu, ale również starają się zachęcać do tego innych. Można powiedzieć, że właśnie dzięki ich gorliwości Apostolstwo wciąż się rozwija. Niejednokrotnie przez swój zapał i gorliwość przyczyniali się także do powstawania nowych grup parafialnych. Przychodzi wiele listów od osób zainteresowanych APDC, w których piszą, że dowiedzieli się o nim od jego członków. I w tym wypadku okazuje się, że najważniejsze jest osobiste świadectwo.

Troszczą się o Centrum APDC

Przynależność do APDC nie jest związana z obowiązkiem płacenia składek pieniężnych, ani od tego uzależniona. Wiadomo jednak, że każde dzieło potrzebuje dla swojej działalności również środków materialnych. Doświadczenie pokazuje, że Pan Bóg ciągle czuwa nad APDC i w tym zakresie. Wielu bowiem członków, wczuwając się w jego potrzeby, zależnie od swoich możliwości, wspiera je swoimi ofiarami indywidualnie lub przez grupę modlitewną APDC.

Okazując wdzięczność za składane ofiary Centrum APDC zamawia każdego miesiąca Mszę św. za dobroczyńców. Tak samo czyni Zgromadzenie Sióstr oraz włącza ofiarodawców w swoje modlitwy w każdy poniedziałek i w każdą środę miesiąca.

Grupy i wspólnoty /